Forum literackie Ogród Ciszy

Od lat rzeka opływa miasto,
kobieta w czerwonej sukni suszy
włosy w cieple jesiennego słońca.
Na placu Signorii mistrz rzeźbi Dawida.

Niepozorny chłopiec za chwilę pokona
olbrzyma. Jego skupiony wzrok utrwala
widok żagli, przywożących miłość i tęsknotę.
Młodzieniec jeszcze nic o tym nie wie
i dobrze, bo mógłby nie wykonać zadania.

Powietrze drży od przyspieszonego oddechu,
kobieta biegnie naprzeciw, ona jedna dostrzega
wahanie, więc woła: ja jestem historią,
której zakończenie chciałbyś poznać
jak tylu przed i po tobie. Zwyciężysz.

Unoszony wśród krzyków tłumu zaczyna
rozumieć, że najpiękniej brzmi szept z epilogu.