Fantasmagoria*

[Latima]

Miałeś rację, gdy oparci o cały nasz
świat, śmialiśmy się, widząc, jak niezdarnie
udaję jaskółkę. Jeszcze wtedy zdawało się,
że polecimy na wyspę malowaną przez słońce
na plecach poszukiwaczy złota i diamentów.

Tak, spadałam głową w dół,
krzycząc – niech ktoś zamieni
przeklęty piach, bez jednej drobiny
wartej zachodu; na twoje powietrzne
poduszki! Zawsze zdążyłeś.

Do chwili,

gdy zobaczyłam wyrysowaną patykiem
linię. Po drugiej stronie lekko kołysał się cień,
wszystko było mgłą i niczym więcej. Tylko
od czasu do czasu dobiegał stłumiony głos
- odkryto wszystkie wyspy, jedną zasiedliłem.
Strzeże jej rekin.

Próbując latać,
odzwyczaiłam się od chodzenia.