Plakaty kłamią

[Latima]

Prolog

Zwieńczenia rozbijała litania,
co złotym pyłem spada na pokutne
głowy, byś mógł bezgrzesznie dosięgnąć
mojego obnażonego ramienia.

Akt I

Wymyślamy własny kościół z ofiarnym
ogniem. W nim płoną kukły. Dym się nie płoży.
Na szczęście. Na szczęście.

Akt II

Niespodziewanie rozplotła się cisza
nad głowami, witrażowi święci zacięli usta,
a wzdłuż krużganków jakby jęk się niesie:
kto przysięgę naruszy,
Ach, biada jemu, za życia biada!
I biada jego złej duszy!

Epilog

Spektakl skończony. Zabrano płótno.