Nikołaj Gumilow - Portret
Moderator: Tomasz Kowalczyk
Nikołaj Gumilow - Portret (Портрет)
Jeden z najczulszych wierszy, jakie napisał Gumilow dla swojej żony Anny Achmatowej. Wiersz ten powstał w 1917 r. W tym czasie Gumilow znajdował się we Francji wraz z Rosyjskim Korpusem Ekspedycyjnym*. Żony nie widział już trzy lata (od momentu wybuchu I wojny światowej), ale zawsze woził ze sobą jej portret pędzla Natana Altmana. Patrząc na portret, napisał ten wiersz.
Jedynie brylant zapomniany,
Co na welurze czarnym skrzy się,
Mogę porównać z jej oczami,
pełnymi światła i zamyśleń.
Nieoczywista białość ciała
Porcelanową barwą dręczy,
Jak wiosennego bzu kiść biała,
Nad którą lśni gasnący księżyc.
Choć ręce odcień wosku mają,
To nieustannie krew w nich płonie,
Jak w cerkwi przed Maryi twarzą
Wieczystej świecy jasny płomień.
Cała jest krucha, jak ptaszyna,
Która, gdy jesień w złocie staje,
Powoli żegnać się zaczyna
Z północnym, pełnym smutku krajem.
Портрет
Лишь чёрный бархат, на котором
Забыт сияющий алмаз,
Сумею я сравнить со взором
Её почти поющих глаз.
Её фарфоровое тело
Томит неясной белизной,
Как лепесток сирени белой
Под умирающей луной.
Пусть руки нежно-восковые,
Но кровь в них так же горяча,
Как перед образом Марии
Неугасимая свеча.
И вся она легка, как птица
Осенней ясною порой,
Уже готовая проститься
С печальной северной страной.
* Rosyjski Korpus Ekspedycyjny został utworzony na rozkaz cara Mikołaja II Romanowa, na prośbę rządu Francji, jako wsparcie dla sił ententy walczących na froncie zachodnim. Od 1914 r. Gumilow służył ochotniczo w pułku ułanów lejbgwardii.
Jeden z najczulszych wierszy, jakie napisał Gumilow dla swojej żony Anny Achmatowej. Wiersz ten powstał w 1917 r. W tym czasie Gumilow znajdował się we Francji wraz z Rosyjskim Korpusem Ekspedycyjnym*. Żony nie widział już trzy lata (od momentu wybuchu I wojny światowej), ale zawsze woził ze sobą jej portret pędzla Natana Altmana. Patrząc na portret, napisał ten wiersz.
Jedynie brylant zapomniany,
Co na welurze czarnym skrzy się,
Mogę porównać z jej oczami,
pełnymi światła i zamyśleń.
Nieoczywista białość ciała
Porcelanową barwą dręczy,
Jak wiosennego bzu kiść biała,
Nad którą lśni gasnący księżyc.
Choć ręce odcień wosku mają,
To nieustannie krew w nich płonie,
Jak w cerkwi przed Maryi twarzą
Wieczystej świecy jasny płomień.
Cała jest krucha, jak ptaszyna,
Która, gdy jesień w złocie staje,
Powoli żegnać się zaczyna
Z północnym, pełnym smutku krajem.
Портрет
Лишь чёрный бархат, на котором
Забыт сияющий алмаз,
Сумею я сравнить со взором
Её почти поющих глаз.
Её фарфоровое тело
Томит неясной белизной,
Как лепесток сирени белой
Под умирающей луной.
Пусть руки нежно-восковые,
Но кровь в них так же горяча,
Как перед образом Марии
Неугасимая свеча.
И вся она легка, как птица
Осенней ясною порой,
Уже готовая проститься
С печальной северной страной.
* Rosyjski Korpus Ekspedycyjny został utworzony na rozkaz cara Mikołaja II Romanowa, na prośbę rządu Francji, jako wsparcie dla sił ententy walczących na froncie zachodnim. Od 1914 r. Gumilow służył ochotniczo w pułku ułanów lejbgwardii.
wiem, że nic nie wiem, ale staram się dowiedzieć,