Poza czasem

[Krystyna Morawska]

Na sztalugach czeka rozpięte płótno.
Kiedy tęsknota rozkwitnie niczym pąk
na wiosennej gałęzi - dzieło ożyje.

Wielkie plamy kolorów są przynętą.
Przypominają jesienne buki
pełne powagi i dostojeństwa.

Dojrzewa senna wizja,
którą od dawna nosiłem w sobie.
W prostym symbolu mieści się bezradna
czułość, nie do końca wypowiedziana.

Teraz wszystko zalśniło dziwnym
blaskiem. Już się nie boję -

zmierzchu.