Przyjaciel

[Krystyna Morawska]

Obudziłeś mnie, kiedy słońce i księżyc
zbliżyły się do siebie. Rozkołysane słowa
miały moc burzy. Taki był początek
dojrzałości, została odwieczna tęsknota.
Lubi osiadać na wielu ścieżkach, oswaja
boczne drogi.

Zawieszona w powietrzu jest natchnieniem.

Wtedy przypomina roje małych ptaków,
które zniżają lot i ulatują. Nie uchwycę
kształtów oraz przeciwieństw tkwiących
jak ziarno w łusce.


Możliwe, że na tym polega tajemnica.