Obok

[Krystyna Morawska]

Nie mam pewności, czy nasze myśli
podróżują razem. Atrament milczy,
najważniejsze umyka. Boimy się prawdy,
która jak podpałka czeka na iskrę,

by podążyć za pragnieniem. Tymczasem
świat zamilkł i nie potrafi pocieszyć
pustej widowni. Zbyt wielkie odległości
zmieniły słowa w płynny lód.

Pierzastą miękkość oddaję ptakom,
niech na gałązce świerczyny założą
bezpieczne gniazdo. Wtedy uznam
je za swoje i to, co było, będzie.