Słomkowy kapelusz

[Krystyna Morawska]

Nad szerokim rondem zaczyna się niebo.
Nie utrzymam w dłoniach błękitnej wstążki,
wiatr wszystko porywa. Niech zabierze
odrobinę smutku i zaległe słowa, które osiadły
na brzegu czerwieni, albo gdzieś obok.

Niekiedy błądzą jak kawałki starego czasu
z którymi muszę żyć, bo jeszcze dają ciepło.

Słońce maluje kolejne warstwy skóry,
pewnie już ostatnie. Za chwilę wpłynie
do morza. W powietrzu wisi cień rozmowy,
nie chcę już o niczym myśleć.