Przeskok

[Krystyna Morawska]

Chciałabym raz jeszcze
zobaczyć jak oddycha morze,
(ciemnoniebieskie z białym kołnierzem)
poczuć na ustach grudkę soli.
Gorący piasek niech grzeje stopy.

Nic nie mów. Płoszysz obrazy,
które jak wróble sfrunęły gromadą.

Pamiętasz znajomy kawałek lasu,
ten za latarnią morską?
Wilgotny mech pokrywał drzewa,
w górze biel z błękitem płynęła.

Teraz jest inny czas.
Ktoś rzuca cień na nasze głowy,
łamie maszty, zniekształca słowa -

nieuchronność budzi lęk.