Porzucone sny

[Krystyna Morawska]

Powiedz, jak ujarzmić groźny świat,
rozpoznaję go w sobie i w innych.
Skłębione powietrze nie przepuszcza
prostych zdań i myśli. Niczym bluszcz
wspina się na drzewo, rozbija szyby -
przez puste okna przepływają cienie.

Brakuje słońca.

Nie przebaczą pochylone głowy,
rozmodlone dłonie. To próg dzielący
dwa życia. Podobnie z witrażem.
Szary z zewnątrz, dopiero od środka
oddaje piękno i niezwykłą zdolność
przenikania.

Szukam wewnętrznego spokoju,
ale stąpam po ziemi,
a ta ugina się od obietnic.
Pamięta wszystkie bitwy, zwątpienia.

Mam pewność. Inaczej już nie będzie.