Zapach płótna

[Krystyna Morawska]

Rozcieram grudki farby.
Z każdym pociągnięciem pędzla
dodaję warstwę czułości i kształt
prawdziwego życia ukrytego
w bogactwie stroju oraz geście.

Nie trzeba słów, gdy ciepło
ma swój początek w pieszczocie rąk.
Teraz wszystko rozbłyska jaśniej -

łączy się z westchnieniem anioła,
który na twarzy żydowskiej narzeczonej
zostawia smugę światła.

Jestem tak blisko, lecz ciągle za daleko.