Kiedy nie ma powrotu

[Krystyna Morawska]

Sztuka jak kruche naczynie
wnosi niepokój. Syci bogactwem,
by za chwilę spocząć w cieniu.

Szukam słów z przestrzennym obrazem.
Były ślady w ogrodzie, ale trawa milczała,
milczały błyszczące plejady.

Zamglone barwy wróżą odmianę,
wkrótce jesień zamknie opowieść.

Wtedy otworzę czarny parasol
i świat rozproszy się na kawałki.
Zostaną prześwity, które w ukryciu
wygrywać będą tę samą, złudną melodię.

Nieważne, że trawi mnie ogień