Dydaktyczny spacer

[Krystyna Morawska]

Ostatnia godzina słońca kładzie
czerwone plamy na rzekę i drzewa,
zatrzymuje ptaki w locie.
Tylko kosy śpiewają barwną frazę.
Przyglądam się tobie - przez moment przemknęła myśl
o Bizancjum i podobnych twarzach na starych ikonach.

Rozmawiamy.
Słowa jak dorodne kłosy falują bez końca -
jest tak, jakbyś podał rękę innej Ziemi,
lecz nie możemy tam wejść. Trudno,
rekwizyty rozdane - zostają zapatrzenia.
Wieczorne światło drży i wibruje.

Suchy trzask migawki zatrzymuje pejzaż,
jeszcze kilka klatek w kolorze,
później pozostanie nam tylko sepia.
Już wiem, skąd czerpiesz siłę.

Nigdy wcześniej na to nie wpadłam.