Spotkanie

[Krystyna Morawska]

Szkolny dzwonek. Nie poznaję
mężczyzny z białymi włosami.
Przetarte w popłochu okulary
z wolna otwierają pamięć.
Wyjrzały pierwsze słowa i inne -
takie, które utraciły ważność.
Rozmyły się jak uśmiech Giocondy.

Na pożegnanie podajesz rękę,
przez mgnienie jestem w tamtym czasie.
Nie wiedziałam, że przemilczane pytanie
może wzruszyć. Tak po prostu.