Taniec bez muzyki

[Krystyna Morawska]

Przez zaciemniony horyzont ciągną stada
dzikich ptaków, odprowadzam je wzrokiem.
Czuję lekkie zapadanie podłoża i ostre
ukłucia lodowatych bryłek. Ostrzegano,
jednak nie ukryję się w schronie.
Po raz ostatni chciałam zobaczyć.

- Dlaczego chciałaś?
Pytanie zbywam milczeniem.

- W czym jesteś lepsza?
Za późno na dociekanie.

Kula hucząca ogniem wypaliła drogę,
planety błądzą, kształty maleją i nikną.
Zrozumiałam,
że rozbici atomem odchodzimy,
by stanąć na progu zdumienia -

ja to wiem.