Krajobraz (nie)utracony

[Jan Stanisław Kiczor]

Krajobraz (nie)utracony


Z odległych krajobrazów nakreślane szkice;
Sad jakiś i ta strzecha którą snem otulał,
A w szczegółach już pamięć odchodząca z niczym,
W cierpieniu wyobraźni, zapomnieniu, bólach.

Czasami zielonością błysną znane pola,
Znienacka wśród gałązek owoc zarumieni,
Jakby ktoś w tamtą chwilę zapraszał i wołał;
Taki błysk, co przenika, choć wszystko jest cieniem.

Gdy wabiony wspomnieniem wchodzę w czerń powrotów
Porzucając zuchwałość codziennego trwania,
Dawnej ścieżki się trzymam, zmurszałego płotu,
Ułudom rozpoznanym jakbym znów się kłaniał.

A przecież wiem na pewno, udając, że nie wiem;
Powróci żywa pamięć gdy spocznę u siebie.

.