Forum literackie Ogród Ciszy

W końcu już obcy tacy dalecy
nocy jak nigdy nagle wystarczy
nie wybiegają sobie naprzeciw
czas czasem wzgardził

było minęło spłynęło wyschło
czujesz gdy widzisz a nic nie widać
taka jest prawda to oczywistość
bez sensu gdybać

i tylko czasem gdy coś nie idzie
wracają w głowach i wywołując
martwe obrazy w zamglonym zwidzie
myśl okłamują

nie można przecież myśleć o niczym
i pisać wierszy co dla nikogo
z oddali raczej nic się nie liczy
tylko gdy obok

już dawno po nich lecz nie żałują
drugi maj czmychnął zbierając całość
ktoś ramionami znów ich częstuje
więc się nie żalą

nigdy nie będą tacy jak kiedyś
pewniejsi inni bardziej rozsądni
potrafią dostrzec oddać już wiedzą
kto jak zapomni

Ładne (nie)pogodzenie się z końcem
Pozdrawiam

Różnorodność form godna pozazdroszczenia, tym bardziej, że dajesz sobie znakomicie z nimi radę. Niniejsze strofy - "Safonki" - jak mawiała Colett posiadają pięciosylabowe wersy na końcach strof, które muszą stanowić pewnego rodzaju pointy, a ostatnia zwrotka zawiera zakończenie najdobitniejsze. Świetnie sobie poradziłeś.
Z przyjemnością przeczytałem Twój wiersz!

Pozdrawiam

Dziękuję Tomku i Hann za czas i bezcenne refleksje o formach wrażeniach i końcach.

Ukłony L.G.

Jak zawsze chyle loki Leo, zamyśliłeś...

Nie wiem czy zasłużenie mi perlisz ale pokornie przyjmuję kolejne lokowanie.

Z ukłonami L.G.

Dziś nie jesteśmy nawet tacy, jak wczoraj, a co dopiero, jak kiedyś! W końcu: panta rhei...
A zapominanie to swego rodzaju system obronny naszej świadomości - wszystko (albo prawie wszystko) kiedyś blaknie, staje się wspomnieniem. Musi tak być, inaczej byśmy zwariowali...

Dziękuję Ves - bez dodatków bo trudno się nie zgodzić z twoimi refleksjami.

Z uszanowaniem L.G.

Ja się troszkę przyczepię: cy cy cy cy - może coś skorygujesz?

Troszkę się czepiasz Wojtku :) nie koryguję idę dalej.
Dziękuję za czytanie i poświęcony czas.

Z uszanowaniem L.G.