Forum literackie Ogród Ciszy

W miejscu, gdzie nigdy nikt nikogo,
odnajdę spokój i wytchnienie.
Tam się skrzyżują nasze drogi,
los się uśmiechnie i przemieni
złe myśli w dobre. Mam nadzieję,
że takie miejsce gdzieś istnieje.

Wciąż idę, lecz gdy jestem blisko
wiatr nagle zmienia drogowskazy
i nie pozwala spojrzeć w przyszłość,
by choćby dotknąć sfery marzeń.
Gdy sens wędrówki znika z oczu
trudno mi ufać, wierzyć, poczuć.

Listopad wtargnął w podświadomość
i łez kałuże rozlał wokół,
przed chandrą nic mnie już nie chroni,
a wątłe ego tonie w mroku.
Przeczekać, to jedynie mogę,
a z wiosną znowu ruszyć w drogę.

Listopad u wielu z nas budzi właśnie takie emocje. Nie szczędzi też refleksji nad wędrówką życia i tego co po drugiej stronie. Wspominamy tych, z którymi tak trudno było nam się rozstać, zastanawiamy się nad własnym miejscem, nad tym, że my kiedyś też....
To trudne emocje i trudny czas, który sprzyja zatrzymaniu, rezonuje smutkiem i nostalgią.
Ładny wiersz perełko. Pozdrawiam

...też mi się marzy takie miejsce. Bardzo ładny wiersz.

Wiersz piękny, ale nie wiem, czemu wszyscy się uparli, że listopad jest taki paskudny...
Choć generalnie nie lubię zimna, w każdej porze roku staram się dostrzec piękno. Podobnie - w każdym miesiącu roku. W listopadzie (czasem w moje imieniny, czasem chwilę po) z reguły spada pierwszy śnieg. A skoro pierwszy, to budzi pozytywne emocje, wręcz zachwyt. Potem, gdy już zima się rozhula, jest nieco gorzej, ale - nie można mieć wszystkiego...
Może tegoroczny okaże się słoneczny i ciepły? I wcale nie będzie trzeba przeczekiwać?

Co do listopadowej zadumy nad kruchością życia: dla mnie to czas ogromnej tęsknoty za Babcią ze strony Ojca, której nie miałam sposobności poznać tak, jakbym chciała. I moment, w którym silniej niż w inne miesiące żywię nadzieję, że kiedyś znów się spotkamy. To taki czas otulania się wspomnieniami o Niej, wcale nie smutny. Sami sprawiamy, że ten miesiąc jest posępny i trudny, nacechowany negatywnie. Zupełnie nie rozumiem, dlaczego?

A miejsc, w których znajdziemy spokój i wytchnienie, zawsze warto szukać. Najbliższe jest w nas samych :)
Pozdrawiam serdecznie

Nie przepadam za listopadem bynajmniej nie z powodu jego cudownego przecież jesiennego wyglądu.
Lubię za to takie wiersze.

Z czystą przyjemnością L.G.

'księżycówko" kochana- może masz rację, niby miesiąc jak każdy inny, ale przeważnie łzawy ( z różnych względów) stąd i emocje większe, dzięki ;-)
felicjo- dziękuję za ciepłe słowo;-)
Vesper - listopad w zasadzie symboliczny, choć tegoroczny ma szansę zadziwić.. ale "miejsce" rozszyfrowałaś bezbłędnie;-)) w sobie je mam, a i tak wędrówka nieustannie się przedłuża... pozdrawiam serdecznie;-)
Leo Twoje lubienie to miód ;-)) na smutne serducho, pozdrawiam cieplutko;-)

Dobrze, że jest wiosna i znów zieleń staje się zielona. Ale jeśli będziemy żyć tylko wiosną, to stracimy dużo czasu. Może warto polubić listopad, który pozwala pochylić się nad życiem?
Wiersz skłania do przemyśleń. To ważne.
Pozdrawiam

Dobrze, że po zimach przychodzą wiosny :) Bardzo ładny wiersz, Małgosiu

Myślę, że to miejsce można odnaleźć również w listopadzie. Ja bardzo lubię listopadowe mgły i proponuję wyruszyć już teraz.
Z przyjemnością

Podziwiam kunszt. Niektórych los obdarza spokojem nawet we śnie, ale nie poetów - wiecznych poszukiwaczy.

lunatyku, Basieńko, ciemko i wilgo, pieknie dziękuję za słowo pod wierszem, serdeczności posyłam;-) M

Co Ty wiesz o listopadzie, lipcowa kobieto?;) "Takich miejsc ciągle szukam i wierzę w nie, wiem, że są ". Moc serdeczności