Asystentka reżysera w zapomnianym teatrze

[Latima]

Mieliśmy dla siebie miejsce
między sceną a resztą niespełnionych.
Nasze ciała ukryte w różnokolorowych światłach
migotały na ścianach niczym wielkoludy
i marzyły o witrażach z rzymskich świątyń,
na których święci się nie starzeli.
Dziewczęta w zawsze za krótkich spódniczkach
klęczały przed twoim spojrzeniem i modliły się,
abyś patrzył jak ci z obrazów, które odkurzano
delikatną irchą. Spływałeś z nieba
wprost w moje ramiona.

Widzę cię - obłok przepływający
nad zniczami albo na tle białego płótna,
gdy twoje włosy tworzyły aureolę,
a oświetleniowiec stawał się cudotwórcą.
Znużona modlitwami myślę,
że miejsce pod sceną jest naszym morzem,
trwa przypływami, w jego szumie brzmi znajomy głos

i wtedy wiem, że ważki mają dłuższe życie

[Vesper]

Przepiękny wiersz!
Waham się, czy to bardziej wyznanie zakochanej (bez wzajemności) kobiety, czy raczej uczennicy zafascynowanej mistrzem... Może jedno i drugie?
Ileż w tych słowach czułości, tęsknoty, uwielbienia. Niespełnienie boli, ale bywa inspirujące. Z pewnością było takie dla podmiotu lirycznego.
Zastanawiają mnie tylko ważki w zakończeniu. Zważywszy, że to drapieżniki wśród owadów - czy są nimi owe "dziewczęta w zawsze za krótkich spódniczkach", które mimo woli zwracają uwagę bardziej niż wierna asystentka, może "szara myszka", niezawodna, ale nie stworzona, by o niej śnić? Stąd "znużona modlitwami"?
Tak czy inaczej, to niezwykle poetycka opowieść o fascynacji i pragnieniach. Tak zachwycająca, że brak mi słów...

[Latima]

Ooooooo, jaka jesteś wrażliwa, Vesper! Oczywiście, nie odpowiem na Twoje pytanie, ale każdym nerwem odbieram wielką potrzebę poezji. Zawstydzasz mnie tym uznaniem, nigdy nie myślę o refleksji czytelnika, piszę ponad głowami odbiorcy, dlatego tak wielką radość sprawia mi, gdy ktoś pulsuje emocjami przy czytaniu tego, co nie wymaga ode mnie wysiłku. Jestem Ci niezmiernie wdzięczna!, La

[korneło]

Znużona modlitwami pod sceną , naszym morzem,
które trwa przypływami, szumiąc znajomym głosem,

wtedy wiem, że ważki mają dłuższe życie.

Asystentka. Nie statystka, pomimo drapieżnej ważki, kłusującej w świetle i na świetle.
Ale miłość już taka jest, może nie ma innej, bo inaczej nie byłaby miłością.

[Krystyna Morawska]

Bardzo dojrzały wiersz i przemyślenia. Można go odczytywać wielorako. Jednak bym szła w kierunku symboli duchowych, gdzie początkowa fascynacja zaczyna się rozpadać. Myślę, że każda rzecz jest cudem, chociaż tak trudno w to uwierzyć. Wrażliwość poety i wrażliwość czytelnika mogą mieć odmienne ścieżki. Pozdrawiam serdecznie.

[Latima]

korneło, Twoja sugestia jest kusząca, ale nieco zmienia kierunek. Szepnę tylko, że te modlitwy to może niekoniecznie jeszcze pod sceną....Miłość? Tyle ma twarzy, ilu jest ludzi, stąd kłopot z definicją. Dziękuję :)
Wilgo, masz rację, każdy może podążać własną ścieżką wytyczoną przez zdobyte doświadczenie, dziękuję!

[Liliana]

A może to hołd złożony temu, kto jest reżyserem naszego życia, a my jedynie jego asystentami/asystentkami?
Z niezmiennym podziwem dla Twojego pisania, La.

[Latima]

Lili, ale ciekawe odczytanie! Popatrzyłam na ten wiersz z innej perspektywy i nagle pomyślałam, że tak można wyrazić hołd Reżyserowi naszego życia. Nooo, to jest myśl metafizyczna....kto wie, co kieruje nami w trakcie powstawania obrazu w głowie piszącej osoby, chociaż punktem wyjścia są sprawy przyziemne. Pełna zaskoczenia, La

[Liliana]

Lili, ale ciekawe odczytanie!

Bardzo się cieszę, La, bo Ciebie zaskoczyć raczej trudno.
Serdeczności

[Leon Gutner]

Bardzo dobrze wiersz się Leonowi odczytał.
Znalazłem tutaj coś dla siebie.

Z przyjemnością L.G.

[Mariusz]

W sferze marzeń, pragnień i uczuć każdy z nas jest egoistą, wybrani lub wybrane nie mają szans na przejście do innego świata. Piękna scenografia dodaje głębi przekazowi. Pozdrawiam serdecznie.