Forum literackie Ogród Ciszy

Martwa ta ziemia Piotrze. W posiniałych trawach
nie ma źdźbła życia. Grabię kości
i układam z nich dekalog, niech będzie
na jasną godzinę (czarna, już się rozlała).

Martwa ta ziemia. Kamień na kamieniu
nie odrodzi skały. Za nią zdrowaśki
roztrzaskane o ruiny miast. Spod gruzów
słychać tylko żałobne pieśni.

Gdzie jest twój Mesjasz Piotrze?
Nad tą ziemią niebo pełne ofiar
opada coraz niżej, w otwarty grób.
Wyścielony popiołem ma zmieścić

więcej, niż jedno zmartwychwstanie.
Ciężka ta ziemia. Bolesne tajemnice
obnażają rany, na trzy gwoździe,
wciąż za dużo głów.

Już prawie dobiliśmy do bram piekieł. Pełni rozpaczy pytamy - gdzie jesteś Panie...
Przejmujący wiersz, pełen niepokoju.

Sporo odrzucenia w wierszu. I na nim można budować. Wszystko, co powstało z takiego kamienia węgielnego, przetrwa wszelkie próby.
Piękny wiersz!

Pozdrawiam

Tak. Piękna ta ziemia i etc. co składa się na ten piękny wiersz.

Leo z przyjemnością L.G.

Od zwątpienia zaczyna się nadzieja, mimo wszystko. Często zapominamy o cenie, jaką musimy zapłacić za jej odrobinę. Piękny wiersz. Pozdrawiam serdecznie.

Świetny, mocny tekst! Pozdrawiam cieplutko.

Ciężka prawdziwa treść w przepięknym wierszu. Aż mam ciarki czytając

"Gdzie jest Twój Mesjasz, Piotrze?" Ano, gdzie? Choć chciałoby się zapytać inaczej: co zrobiliście z Mesjaszem, wy, którzy czynicie ziemię martwą, zostawiacie za sobą zaledwie kamień na kamieniu, popiół i żałobne pienia? Co zrobiliście z waszym dziedzictwem, wy, homines sapientes, którzy jesteście największym horrorem tej ziemi i własnym niejako przy okazji...
Tam myślałam, czytając. Wiersz bardzo, ale to bardzo w moim guście.
Pozdrawiam z uśmiechem, Ewa

Bez złudzeń. Poruszający wiersz
Pozdrawiam

Twoje utwory zawsze przyciągały niesamowitą wręcz wymową, uniwersalnością w tworzeniu interpretacji. To wspaniała właściwość, to prawdziwa poezja. Gratuluję!

Wiersz niezwykle przejmujący, zdawałoby się, że peel (czy też nawet czytelnik) "porzucił wszelką nadzieję". Chciałoby się sądzić, że tak nie jest, że to tylko rzeczywistość na potrzebę wiersze. Nie jestem jednak tego pewien... pozdrawiam

Dziękuję za wkład w postaci komentarzy, za Waszą obecność i poświęcony czas. Pozdrawiam

Wiersz ma znacznie szersze, uniwersalne znaczenie, jednak nie umiem odpędzić od siebie myśli o toczącej się tuż obok nas wojnie. Spowszedniała, już nie mówimy o niej pełni emocji. Nie opłakujemy ofiar.
A przecież to my jesteśmy martwą ziemią: pełną tajemnic i ran. Zdolną jeszcze zrodzić cokolwiek prócz zła? To my jesteśmy otwartym grobem. Tak głębokim, że zdaje się nie mieć dna...

Mocny wiersz. I bardzo potrzebny. Pozdrawiam serdecznie.

Vesper, Boogie, dziękuję za słowa. Pozdrawiam.