oczarowanie

[Ewa Kłobuch]

skoro nie masz wad
dlaczego jesteś sam
w tych burych odmętach
nie obmyjesz twarzy ni rąķ
nie dopatrzysz się duszy

byle podmuch ryba albo liść
zmąci odbicie
kochasz miłością nieodwzajemnioną
bliską zepsucia

kiedy osłabnie już wzrok
kiedy mięśnie odmówią posłuszeństwa
kto cię odprowadzi w ciemność
kto będzie szeptał twoje imię

a Styks
czy nie odmówi ci ostatnich spojrzeń zachwytów nad tym co mogłeś dać
dzielić i żyć
w innej osobie

spojrzysz na taflę a tam mrok
odkładany na czarną godzinę

[Leon Gutner]

Świetnie mi się czytało.
Najbardziej końcówka.

Z uszanowaniem L.G.

[cortessa]

Nie tym razem, Ewo. W utworze pojawiły się dwa rymy, nadto w trzech strofach występują powtórzenia znaczeń. To zubaża wartość przekazu. Wiersz staje się po prostu "przegadany". W przedostatniej cząstce zwraca uwagę długi wers. Nie widzę uzasadnienia dla takiej długości.

[ćma]

Trzy pierwsze części są interesujące. Końcówkę jakoś źle się czyta. Zgadzam się z Cortessą, co do nienaturalnej długości wersu w przedostatniej części. Odnajduję tu również pewną łamigłówkę logiczną. Czy można odmówić zachwytów nad czymś, co mogło się wydarzyć?