Mirko

[stary krab]

dwaj kamieniarze
wąskimi główkami młotków rozbijali siny granit
skalny bezkształt zamieniał się w brukową kostkę

starzec o hinduskiej sylwetce znieruchomiał
z uderzeniem dzwonu padł w pryzmę
i jego pożółkły zarost już tam pozostał

czoło młodego Cygana
pociło się w skwarze a obsychało w pyle
kiedy zaś martwą postać zabrano w cień –
młodzieniec usiadł jak przedtem
by nadal tłuc kamienie

tylko na moment wstrzymał młotek
w odpowiedzi na pozdrowienie

służyliśmy razem w Nowym Sączu – wyjaśnił ojciec –
szedł ze mną Karpatami we wrześniu
a jego dziadek był przed wojną królem
całego ich klanu

teraz Mirko
został sam

[Lidia]

Zastanawiająco przejmujące Poezja w przedstawionym wierszu nie daje się prosić; ona w nim oraz z nim - jest

[Mariola Kruszewska]

Bez zbędnych dopowiedzeń, bez wskazywania palcem a jakże przekonująco.

Wypowiedź ojca sugeruję ująć w kursywę.

[Tomasz Kowalczyk]

Stary Krab jak zwykle w dobrej formie.

[Bożena]

teraz Mirko
został sam

- smutne ale samotnych wciąż wielu mimo tej całej cywilizacji i telefonizacji i co tam jeszcze- piękny wiersz

[Boogie]

Po prostu i rzewnie, i prawdziwe, i jakże pięknie. Pozdrawiam ciepło.

[Mirek]

jak zawsze Krabie fajny wiersz :piwko: