Forum literackie Ogród Ciszy

Znałam dni, co wlokły się bez końca,
a wieczory nie budziły lęku,
miałam jedne dziurawe sandałki,
jak spadałam, było zawsze miękko.

Jadłam chleba całkiem spore pajdy,
piłam mleko od krowy, wprost z dzbanka,
przechodziłam przez dziurawe płoty,
tam czekała już kolejna bajka.

Choć pomału zapominam miejsca
i osoby kiedyś sercu bliskie,
ciągle czuję zapach macierzanki,
i zachwycam się klonowym listkiem.

Stare drzewa już dawno wycięli,
postawiali dziwne, obce domy,
z dnia na dzień zmienili mnie w kobietę,
kto ich prosił, pomysł to szalony.

Ocaliłam w sobie coś z dzieciństwa,
nie obawiam się zagrożeń świata,
i nie martwi mnie co sądzą inni,
wolę śmiać się, aniżeli płakać.

Płynnie i ode mnie = bez zastrzeżeń. Dorzucam jeno pozdrowienia.

Dzięki Mario, dużo zdrowia

Fajne zestawienie realiów beztroskiego prostego dzieciństwa z dniem dzisiejszym.
Poczytałem z zaciekawieniem i wzruszeniem.
:oki:

Z beztroskim sentymentem do młodych lat Leo przeczytał z przyjemnością .

Z uszanowaniem L.G.

z przyjemności a i jakby o sobie czytam :-) pozdrawiam :-)

oj, te nasze dzieciństwa - zmieniło się otoczenie, my się zmieniliśmy, a jednakowoż udało się nam co-nieci uchować z siebie - niewinnych i szczęśliwych, i to jest dobre, Fryzjerko...

serdeczność posyłam...
Ewa

Pięknie napisane i wiersz wspaniały a ostatni wers to wg esencja życia