Z przyjemnością przeczytałam Twój utwór - pięknie napisany, poetycko niezwykle dojrzały...

Wiersz wprost przepiękny, poezja skrzy najpiękniejszymi iskierkami...

Nie warto szukać niewidocznego kąta, aby schować się przed światem. Nie ma takiego miejsca. Bezpieczna przystań prowokuje sztormy, które mogą ją zniszczyć. Lepiej oswoić się z rzeczywistością, trochę z nią powalczyć, cieszyć się każdym dniem, każdym zwycięstwem. Miałabym delikatną sugestię urozmaice...

Świat nie jest już tak jednoznaczny jak kiedyś. Czasami do prawdy dochodzimy, płynąc z prądem. Bardzo wiele zależy od punktu widzenia, od wielu innych czynników. Prawda innym jawi się jako fałsz. Poruszamy się po grząskim bagienku. Piękny utwór!

Teren wokół Czarnobyla jest niesamowitym polem doświadczalnym kryjącym wiele zagadek.

Ładny utwór z jasną refleksją.
W ostatniej strofie poczułam rym: "pragnienie - westchnienie".

Bo naprawdę tylko miłość się liczy. Abyśmy nie byli osamotnieni, kiedy nastanie ciemność.

Jak zwykle - dobitnie i przejmująco. Tylko tak można poruszyć struny sumienia odpowiedzialne za najważniejsze reakcje, które wyróżniają człowieka.

Podoba mi się początkowa fraza z drugiej strofy. Rzeczywiście, mruczenie kotów ubezwłasnowalnia.

Vesper pisze: ↑ndz 14 sty, 2024 tylko ty rozumiesz wszystko
i kiedy łagodnie mrugasz oczami
czuję jakby świat mnie
trzymał w ramionach
z miłością

A miłości bym się pozbyła. Po co dopowiadać.

Zawsze z przyjemnością czytam Twoje wiersze. Tak było i tym razem.

Bardzo dobry wiersz, Mariuszu. Gratuluję!

Znaleźć moc, która raz na zawsze zniszczy rynsztok. I przy okazji resztę świata...

Można podyskutować nad wersyfikacją, treścią.
Nie czuję poezji.
Proszę wycieczki.

Materiału na więcej niż jeden wiersz. Może lepiej by było skupić się na jednym wątku,
który można dopracować poetycko?