Dziękuję, Vesper. Mam coraz częściej wrażenie, że to, co obserwujemy w świecie jest tym samym, co dzieje się w ludzkim wnętrzu. Stworzyliśmy świat na własne podobieństwo. Dystopia już tu jest. "Strefa zero" chyba już na zawsze będzie mi się kojarzyć z kawałkiem SNL i daje znaczenie obszaru po wybuch...

Dziękuję, Liliano. Masz doskonały słuch. Oby rymów zawsze słuchał nie zaś krzyku.

chitynowe pancerze chrupią z każdym krokiem duszno kropelko na szybie powiedz swoje imię uśmiechają się leki na sen na ciemność leki na śmierć nie jestem pewna czy dobrze zarasta blizna po ustach proszę pójść za mną ground zero ozdrowieńców jest niewielu kropelko na szybie to prawda że wyschły podzi...

Tomaszu, sprawiasz zgoła odmienne wrażenie. Ale to z kolei pewnie moja projekcja

Dziękuję, Leonie. Ten dyskomfort jest konieczny. Dla tego o czym piszę, co mnie pisze, nie znajduję innej formy, innego języka.

Tak, Tomaszu. Czyli idealnie.
Zamierzam trochę powędrować po tych rubieżach.

Dziękuję, spirytysto. Jeśli Kaczmarski, to mi tu gra "A my nie chcemy uciekać stąd".

zwierzęta podchodzą do drzwi jestem wydrążonym naczyniem głodem zassanym do środka a przecież włosy policzone zużyte rękawiczki maski na klatkach schodowych obijano mnie o szyby zamknięte szyby klatek byłam myślana studnie to lunety próbniki laboratoryjne do badania cieczy później przyjdą sprawdzić ...

Dziękuję, Vesper. Może być tak jak piszesz. Ja to odbieram jeszcze tak, że to wynika z takiej ogólnej dyspozycji do akceptowania tego co jest, co się wydarza. Z tego buddyjskiego non-attachment.

cortesso, Michaelu - dziękuję.

Dziękuję, Leonie. Dziękuję, ćmo. Może niezupełnie w kontekście wiersza, ale anegdota jest, jak sądzę, warta przytoczenia. Przez kilka miesięcy mnisi sypali madalę i burmistrz (rzecz działa się w Stanach) zorganizował imprezę na zakończenie całej akcji. Pokaz się nie udał, bo jakiś brzdąc wpadł do "p...

Dziękuję, Doroto. Tak to jest gdy nad tytułem się zastanawiasz na końcu i już brakuje prądu.

a tak było lirycznie, Florianie Konradzie.

czy staliśmy się już przezroczyści lub może wciąż zbudowani z dymu przesiąkamy w ubrania a mowa ułomna jeszcze wybrzmiewa w podmuchach drży falą w powietrzu pełnym zgiełku uczyli abyśmy na nowo stali się dziećmi kroplami cierpliwymi w pryzmat zaklęci czekamy deszczu co wypłucze resztki aż pozostanie...

Bardzo dziękuję, Michaelu.

Dziękuję, Doroto.