Dodałem rozdeszczony smutek do pierwszej strofy i powstał piękny choć smutny obraz, który uzupełnił wiersz. Pozdrawiam serdecznie

Poruszająca historia, uniwersalna i ponadczasowa. Pozwala zagłębić się w wielu osobistych i nie tylko... rozterkach. Piękne zakończenie. Z przyjemnością zamyślony pozdrawiam serdecznie.

Jak zawsze szukam w Twoich wierszach czegoś, co mogłoby być światełkiem na krawędzi mroku. ...i tutaj też znalazłem. Pozdrawiam serdecznie

Jak ja lubię takie klimaty... nieuchwytne, a jednak wciąż wokół i w nas. Pięknie Wilgo. Pozdrawiam serdecznie

Wiersz wciągał mnie coraz bardziej z każdym następnym słowem. Prosty, plastyczny sposób przekazu pogłębia jego wymowę.(Oddzieliłbym dwa ostatnie wersy drugiej strofy). Dziękuję za chwilę zamyślenia i pozdrawiam serdecznie

Dziękuję Vesper za piękny komentarz. Przyznam tez, że i ja czekałem na kolejny wiersz. :rozyczka: Miło Tomku, że się podoba. :-D Leonie, kolejny raz dziękuję za to, co po "ale". :-D Cieszę się Ireno z Twoich odwiedzin. :rozyczka: Wilgo, czasem słabość pozwala zdobyć siłę. Wciąż się uczymy. :rozyczka...

moje teraz zawsze się spóźnia
dlatego nie mogę wskoczyć
na wypatrzoną chmurę

po obiedzie zabiję kilka zdjęć
zresetuję wiadomości z następnego dnia
i zapytam drzwi o właściwą stronę

klucz spokojnie zaśnie pod wycieraczką
jak zwykle przed deszczem

Zderzyłem sobie tytuł z treścią wiersza i zrobiło mi się jeszcze bardziej jesiennie. Pozdrawiam serdecznie

Pomyślałem sobie, ile byśmy stracili, gdyby jej nie było. Dziękuję za zamyślenie. Pozdrawiam serdecznie.

Niskie ukłony, Vesper za komentarz i podziękowania za refleksję. Pozdrawiam serdecznie

Tak Hanno, to bardzo ciekawe pytanie, aż chce się zadać jeszcze jedno: a jeśli nie istniałoby "jeśli" ?
Dziękuję za czytanie i komentarz. Pozdrawiam

zna mnie jak mało kto

bezszelestnie przykucnął
czasem chowa się w trawie

lubię kiedy lekceważy wiatr
nocą przerywa ciszę

między zielenią a błękitem
tam gdzie jeszcze nie już
lecz za chwilę
studzi myśli i słowa

wtedy słucham

po południu
przystroiłem lipę
jak mnie uczyli

zabolało gdy odwróciłaś wzrok
na twoim księżycu byłoby inaczej

w szklanych pudełkach z pochwałami
robi się ciasno

Ostatnia strofa pozwoliła mi spojrzeć na wiersz z kilku perspektyw. Z przyjemnością... Pozdrawiam serdecznie.

Dziękuję Tomku za miłe słowa i czas przy wierszu.
Można się jeszcze zastanowić Mysiu, czy połowa drogi do odbicia jest osiągalna. Dziękuję za refleksję.
To prawda Wilgo, prawda może być w najmniej oczywistym miejscu. Dziękuję za chwilę z wierszem.
Pozdrawiam Was serdecznie.