Tak sobie myślę. Czy pancerze są zabite gwoźdźmi. Trumny. A zabici rycerze. Pancerze ponabijane gwoździami. Ja w butelkę. Śmieszny ten świat. Nasz.

Ładnie się czyta. Na grani. Na granicy rymu.

Opowieść nie dotyczy tylko tej staruszki, ale niezwykłych stanów psychicznych, własne myśli, wątpliwości, mówimy tez podświadomość, lub zepchnięte, wyparte doznania. Mówi się nawet "głosy", niekiedy się prawie ucieleśniają. O takim wyjaśnieniu pomyślałem.
pozdrowienia
L.

zdziwienie że się przebudzili po przeciwnych stronach lustra i co z tego, jak dalej żadnych wniosków, ani programów naprawczych w tej materii. :| No widzisz, to jest problem. Nie tego wiersza, ale szerszy. Może jako temat nowego. Na razie PL-e patrzą na siebie, odbijają się sobie. Komunikacja bezdo...

I. Romeo przejrzał wiadomy zestaw ratunkowy, wszystko zlizał przed zgubieniem zasięgu; drażniło tylko połykanie przeczytanych słów. Ze złością zatrzasnął klapkę. Od niedawna koniec fotoplastykonu. Zamykają ze współczucia dla nadwrażliwych. Istnieje tyle alternatywnych miejsc do szukania nadziei. To ...

Lidia pisze:Ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo

Cooooo?

Gloinnen pisze: Na dno idzie się zawsze
samotnie

Tylko umiera się samotnie. A z dna jest zawsze powrót.
Żadne to pocieszenie, wiem.
L.

Powiastkę znam dobrze z dawnych czasów, wiec się przyzwyczaiłem. Polacy nazywani byli (podobno) najweselszym BARAKIEM W OBOZIE SOCJALISTYCZNYM. Przyzwyczaiłem się do wisielczego, czarnego humoru, skoro tylko tyle nam wtedy zostawało. Myślę, że młodsze pokolenie bardzo serio traktuje te, dla nich, hi...

nie przypuszczałam że można zabłądzić w domysłach IOj można, świetne zauważenie. Można się doprowadzić na granicę rozpaczy, nawet jak wyłuskasz najlepsze, bo martwisz się o te gorsze. A nie wiesz na pewno wszystkiego, sprawa, jak piszesz, poszlakowa. Nikt nic nie mówi. Samotność sprzyja. A kim są o...

zapachem sierpnia wrześniowego lub sierpniowej woni września gdy Słońce w znaku Panny sierpniowa woń września. To możliwe oczywiście ale moim zdaniem przeładowanie kalendarza. A odległość brzęczenia - świetne. Pośród roju brzęczenia podeszła do mnie na odległość dwóch szeptów. Tam i z powrotem. Dys...

a wena kocha nocnego wagabundę ... :-) wena się nie chce ucieleśnić. nie nazwanych ? do tych dla tej .......to niuanse a wiersz spoko No tak, dziękuję. Nienazwanych - widzę. "tych najsłabszych" - też. A "tej wiadomości" może na razie zostawię. Powinno się pewnie nawet wzmocnić - "tej właśnie wiadom...

Ewa Włodek pisze: Ech, podumałam sobie, Leszku...

Dziękuję!

A ja stale myślę, że jeszcze się mogę czegoś nauczyć. Co skutkuje nadmiernym wsłuchiwaniem się w opinie czytelników. Najgorzej, gdy są przeciwnego zdania.
Zimowe słońce na Pogórzu jest całkiem, całkiem, w sam raz.

Może już w następnym odcinku.

po zniknięciu szynkareczki wagabunda chodził do starego młyna każdej ciemnej nocy w milczeniu oczekiwał należało odpowiednio długo myślał i tak było przyszła z blaskiem oczu zawinięta w czarną chustę jeden raz a potem drugi tajemnie w tawernie rozpijali berbeluchę do rana tu już pustka bo towarzystw...