Są noce, kiedy wilki milczą i tylko księżyc wyje . George Carli rozciąga się, pęcznieje. we mnie światło — szczelna nieskończoność osi czasu — ofiarowanie ciała i pokarmu. to wciąż za mało; nienasycenie wykracza poza pełnię księżycowych krawędzi i płonie. w atmosferze czerni siekam niebieskie migda...

Świat jest pełen sprzeczności, nierzadko rządzą one naszym życiem. Myślę, że chyba nigdy do końca nie zrozumiemy tych zależności. Jednak ważne jest, by zdać sobie sprawę z tego, że życie, ten świat, to nie tylko fazy, stadium przejściowe, to też warstwy, pod którymi wiele się kryje. A słowa...? Ile ...

Vesper pisze: ↑sob 02 gru, 2023 nie chcę pamiętać że można czekać
pragnąć do granic obłędu
być tak człowieczym
każdym nerwem krzyczeć bądź
w każdej sekundzie umierać z braku

dlatego nie przychodź
już nigdy

To zabolało najbardziej

Dojrzalsza o nową stronę księżyca Powyższa fraza bardzo mi się podoba Haniu, bo jest w niej ogromna przestrzeń do interpretacji, to lubię i cenię, zwłaszcza, że są to moje ulubione rejestry:) Wiersz kobiecy, subtelny, klimatyczny. Dobrze się czyta. Pozdrawiam. Ps. Czyżby inspiracją był David Bowie?...

Świetna, wielowarstwowa miniaturka. Można głęboko wejść w strukturę tego lotu. Bardzo mi się podoba. Kamienie pełnią tutaj podstawową funkcję, fundament, a ich symbolika, bardzo bogata prowadzi myśl po subtelnie przygotowanych zakątkach. Pozdrawiam.

Jest jeszcze pięćset mililitrów. Za mało do żeglowania O ho, ho! Ja bym cały tydzień żeglowała, nie mówiąc o tym, że na pewno miałabym chorobę morską :mrgreen: A tak poważnie: Przygnębiający, ale bo bólu szczery i prawdziwy obraz. Nic nie jest w stanie rozświetlić peelowi szarości. W niczym nie wid...

Leo, dobrze że chociaż początek:) Dzięki za zajrzenie. Mariusz, bardzo dziękuję za słowo. Pozdrawiam. Vesper :rozyczka: :rozyczka: :rozyczka: Wilgo, bardzo dziękuję :rozyczka: Corti, dzięki za podzielenie się odczuciami. Ten wiersz na pewno jest mniej niepokojący, ale tylko pozornie. Celowo zastosow...

niewykarmione sny wracają pod osłoną nocy nie rozdziewiczą płytkim oddechem bądź czujna ciemność odkleja się od światła i razi bardziej niż najjaśniejsza myśl jesteś w nich cząstką nadajesz kształt pierwotnego wzoru i wszystko płynie — ociera się o przekrwione oczy pełnowymiarowe przestrzenie są int...

Jestem pod wrażeniem. Bardzo lirycznie i obrazowo. Świetny wiersz! Pozdrawiam.

Tomku , takie wiersze z reguły są trudne, czasem nawet przygniatają ciężarem. Spróbowałam się zmierzyć. Pozdrawiam. Vesper , dziękuję za słowo i za obecność. Serdeczności. Leo , księżycowa dziękuje za uznanie i polubienie formy :-D Dzięki serdeczne. Ireno , też lubię ten wiersz i też go w szkole re...

Stan zawieszenia w Twoim wierszu jawi mi się jako niewyleczone rany z przeszłości. może wydostanie mnie stąd ktoś zupełnie przypadkowy Powyższy fragment, jest zarazem desperacją, ale i nadzieją. Lepszym bowiem może okazać się ktoś zupełnie obcy, zwłaszcza, że jakby na to nie patrzeć będzie wybawicie...

Bardzo wszystkim dziękuję za czytanie i słowo pod wierszem

Całkowicie zgadzam się z puentą. Piękny wiersz Leo

Spodobał mi się ten rozdeszczony smutek, troszkę mniej dłoń samotności;)
Wiersz w istocie gorzki, obrazujący tę trudniejszą stronę jesieni.
Dobrze napisany, bo to co tutaj ważne, jest harmonijne z tytułem i pomimo przygnębiającego i ciężkiego tematu, nie przytłacza. Pozdrawiam