Dziękuję wszystkim za czytanie i podzielenie się słowem.
Tak Haniu, to cykl, który urodził się w trakcie pisania. Na początku o tym nie myślałam w ten sposób. Samo wyszło;) Dziękuję i pozdrawiam.

powstaję. światło ma inną drogę, jest zimne. nie rozgrzewaj
ognia, podsycanie nie zatrze śladów pogorzeliska. z dnia na dzień
jestem silniejsza, nabieram popiołu w usta. zlepiony

nie będzie unosił wypalonych słów. niepotrzebne
są wyroki i litanie do fałszywych patronów.

Bardzo ładny, rytmiczny i liryczny wiersz. Pozdrawiam Leo

Ciekawa, a zarazem trudna tematyka. Poradziłaś sobie. Dobrze zobrazowałaś martwe tereny Czarnobyla, bezpańskie ugory i to co z nich zostało. Siódmy, najwyższy poziom w skali zdarzeń jądrowych zawsze podsyca strach i niesie za sobą niebezpieczeństwo, oraz tragedię. Niestety. Wiersz mi się podoba, bo ...

Ależ wymowna ta ściana przed grochem! Po przeczytaniu całości, cały czas siedzi we mnie ten jeden wers. Wiersz bardzo otwarty. Podoba się Pozdrawiam.

Dziękuję Haniu

Leonie, Tomku, dzięki wielkie za wgląd i słowo. Pozdrawiam.

ciało pamięta. pogorzelisko pełne dymu
i deszcz parujący przez skórę. pełnia
ma smak popiołu; kolor miedzi

przesłonił światło. nie wskrzeszaj mostów,
tam nie ma nic, prócz rdzawych kraterów,
imion spalonych w atmosferze. czerni

trzeba ulec. ma moje usta wyssane do sucha.

spaliłam wszystkie miejsca do których mogłeś wrócić; dziewięćdziesiąt procent powierzchni — to zgliszcza. ciało rozkłada się szybciej niż noc, pchnięta słowem przecina światło, odsłaniając resztki cienia. jeszcze na niego patrzę, słyszę jak wyje — jeszcze ma dziewięć swoich przykazań, by się dopełni...

Puenta mnie troszkę rozczarowała i choć czuję w niej przedwczesną tęsknotę, ten specyficzny, wewnętrzny stan, to coś, co kurczy się do granic ciemności i kiedy skończą sie preteksty, wynurza na pierwszy plan, to jednak brakuje mi jakiegoś dopełnienia, chciałabym więcej. Prawda, że mruczanki wiele re...

Bardzo Wam wszystkim dziękuję za przeczytanie wiersza i słowo pod.

Bardzo ciekawy środeczek; mianowicie druga, trzecia i czwarta cząstka. Przeczytałam kilka razy i za każdym razem coś mnie ściska w środku. Jakbym tam była i wszystko na swój sposób badała; to odbicie w lustrze, to umieranie kilka razy więcej, ten środek lasu... Można to poczuć, zobaczyć, dotknąć. Ba...

Czytałam kilka razy. Są miejsca, jak sugeruje Mariusz, które można kosmetycznie poprawić, właściwie pokusić się tylko o zamiennik. Zwłaszcza rzeczownik miejsca z pierwszej strofy mocno wybrzmiewa, a bez szkody dla wiersza można coś z tym zrobić. Reszta powtórzeń (a konkretnie te miejsca z placem zab...

Dużo tutaj wrażliwości Ireno. Bardzo zręcznie i subtelnie połączyłaś naręcza kwiatów i pióropusze dmuchawca z tym co ulotne, co nieuchronne. Bardzo obrazowo w tym miejscu. Ostatnia cząstka jest dla mnie wręcz metafizyczna. Przeczytałam z przyjemnością
Pozdrawiam.