Zawsze jest ktoś, kogo miłość boli, nawet
poza sezonem na poezję. więc nie wracają
z tych krucjat. Pan Rafał
też nie powrócił, resztę krwi

roztrwonił, pisząc listy
do nieznanych, których
nie było. Świat

jak panoptikum, bo zawsze jest ktoś,
kto hoduje ten ból.

Jaś i Małgosia ( dla Waltera Benjamina ) Jaś i Małgosia żyją i mają się świetnie. Mieszkają w Berlinie. Ona jest kelnerką serwującą koktajle On dostał rolę w filmie Fassbindera Nocami popijają Schnapps i gin, ona mówi: Jasiu, ty mnie naprawdę przygnębiasz. On na to: Małgosiu, potrafisz być suką. On...

Luiza czeka w ogrodzie, panu Andrzejowi
znowu brakuje na czynsz, chociaż
już płacić nie musi, swoje
wycierpiał

za miliony. Teraz inni
głowią się nad dnem
piekła. W sylogizmach,
pedagogikach

Bursy pełne
młodocianych poetów.

Słowa a każdy ma własne,
jak lęk niepodzielny
na dwoje, mimo prób nieudolnych
wierszy, grubo ciosane nie nabrały

frasobliwych kształtów. Z przydrożnym
wspólny tylko chłód i trwanie
w niezmiennych pozach.

To miasto jest czarnym kotem, wyjątkowo leniwym, więc myszy harcują, ich bezczelność wzburza śmietniki, bywa też dziwką, wtedy kusi zgrabnym udem, kto się nabierze, tego wyciśnie jak cytrynę. To miasto jest nieludzkie, choć pełno w nim ludzi, jeden drugiemu źdźbłem w oku, więc każdy na własny rachun...

Wskazujący palec prawej ręki cierpi na reumatyzm, pamiątka odmrożeń, gdy zimy były zimami, mróz trzaskał w kościach a my samogonnie szukaliśmy ciepła. Dzisiaj też szukamy, chociaż bardziej nieśmiało, żeby białych mew nie zmuszać do tupotu , może dlatego pustynnieją nasze wyznania i niesie się żałosn...

Strawią nas trawy, ziemia
nie zawsze lekka, z garbem
przydrożnym mijanym mimochodem
w powrotach z powidoków. To gra

słowem, wbrew sobie i wszystkiemu,
co po nas, tylko ściany
żywotów naszych chybionych.

…dawno nie było tutaj tego pana:

Nick Cave & The Bad Seeds - We No Who U R

Zapomnij o skrzydłach, pełznij od domu do jutra, z powrotem już sukces. Twarzą przy ulicy, by nie patrzeć na świętych, którzy z banerów chcą błogosławić twoją zbędność, omijaj ich raj, trzymaj się własnego piekła, pełnego chłodu i znieruchomień. Obelg od innych, człowiek to tylko gatunek, często inw...

Moja ojczyzna woli być głucha
na obietnice i wróżby, nie ma szczęścia
do kochanków, każdy podstępnie
okrada ze snu. Zmęczona błądzi

po ulicach, gdzie wyrzuty sumień, poeci,
którym nigdy się nie wiedzie, więc emigrują
w głąb siebie. Moja ojczyzna myśli
samobójczo.

Druga strofa sama w sobie jest wierszem.
Pozdr.

Ja tam się nie znam i mało wiem, ale widziałbym ten tekst bez interpunkcji. Kropki odbierają mu swobodę, wygląda jak telegram, a szkoda, bo dobry wiersz, treść splata przestrzeń między pamięcią a miejscem. Inne zamysły zachowam dla siebie.
Pozdr.

Tych kilka słów. Może wystarczą,
by napisać świat na nowo,
przynajmniej własny, od ściany
do ściany, między oknem a ulicą,

która jak kosmos, poza zasięgiem.
Lubimy się łudzić, nawet gdy gaszą
światło, milkną kroki, dogorywa zmierzch.

Przedwcześnie.

Słowa wydziedziczone ze znaczeń
i bezdech kaleczący sen. Świt
nie nadąża wyławiać topielców,

poza tym znośnie, na ulicach
meldują się szczęściarze,
którym nikt nie zazdrości,

że nawet papieros jakby spóźniony.
Jutro - kolejne fantasmagorie
nabijane w butelki.

Miejsca,
w których bywa się przypadkiem,
jednak tkwią, jak drzazga,

nim zabliźni je czas. Upływasz
razem z nim. Jednostajnie, bezradność
rzuca kłody pod słowa.