Ten wiersz dodaje odwagi i siły.

Jest nas coraz więcej - żyjących w lęku, bez nadziei, uśpionych.
Dzięki za nutkę optymizmu w puencie.

Cała prawda o życiu. Piękny, refleksyjny wiersz.

Uczucie bezradności wobec losu i ludzkiej natury nie przynosi pocieszenia. Jednak trzeba rozmawiać o ludzkich sprawach, chociaż rozbite kawałki nie oswoją świata.
Dziękuję: Leo, Tomku, Hexe, cortesso.

Kryje się tu bezsilność, która przechodzi na czytelnika. Pozdrawiam

Wtedy niepotrzebna jest zgoda na znikającą tożsamość. Piękny, esencjonalny wiersz.

Piękny, ale coś niepokoi mnie w tym wierszu, coś ogromnego co przeraża...

Zanurzyć się w Twój wiersz i zostać. Przepięknie.

Sekcja poetycka (do której należę) niejednokrotnie umilała czas pensjonariuszom DPS. To nie było proste zadanie. Uśmiech zawsze przeplatał się z łzami. Dziękuję Marku.

W Twoim wierszu każdy wers to zatrzymanie. Podziwiam piękno, ale zaraz obok wyrasta tabliczka z dobrymi radami/nakazami. Trochę mi to przeszkadza - wybacz.

Nie potrafię zatrzymać rzeki, która w dzień jest dzika - pełna niepokoju. Wieczorem przybiera kobaltową barwę. Na brzegu zostawia zamglony zmierzch. Czy każdemu odpowiada odejście w nieznane, poza horyzont. Kiwasz głową jak stary kruk. Jesteś za mało szczery. Przecież z twoich ust wyszły strofy o pr...

Piękny wiersz z idealnie wkomponowanym tytułem. Napełnia wyobraźnię.

Tylko uliczna latarnia
jak niewidzialna ręka
miesza jawę ze snem.

Jeśli uznać hirudo za metaforę, to wiersz nabiera zupełnie innego wymiaru. Zatrzymuje.