łza czasu
w której
ostatni dzień jesieni
gaśnie
bez końca

ćmy
ślepo zazdroszcząc
gwiazdom
podpalają noc

noc zaciska się w pięść
ciaśniej niż kamień
i wszystko jest nagle
na odległość ciszy
gęstej
od złowieszczych znaczeń

tylko uliczna latarnia
zanosi się histerycznie
echem księżyca

z większym uporem niż zwykle ocean zrasta się z ziemią gęsty od skarg topielców po grzbietach fal zwilgłymi stopami wiatru nadchodzi niebo umarłych mgła wzbiera nad miastem jak sen zwarzony przez mróz znosząc granicę pomiędzy świecą a cieniem niewielu zaśnie tej nocy w Antonio Bay a ci co nie są bez...

usunięte

usunięte

usunięte...