Odkąd stała się pogodą w strugach deszczu, zawsze miała dla mnie oczy uśmiechnięte; jakby w filmie z parasolem szła pod rękę, a gwar ulic był taperem w błogi wieczór. Roztańczonym krokiem omijając krople – zbędne słowa zaplatała między wiersze, w których miłość uginając czasoprzestrzeń, chciała za n...

Hekse, mnie też już niewiele zostało do dodania, chyba że...
dziękuję.
Kłaniam się:)

Krystyno, ja tylko piszę. No, czasem poetycko podmaluję jakieś słowo - delikatny makijaż;)
Dziękuję.

Vesper, z bogami jest ten problem, że tak naprawdę są hologramem wiary dla ich wyznawców. Idąc tym śladem, wojna bogów to pewnie tylko metafora, a dalszy wywód poetyckiej myśli trafnie zawarłaś w komentarzu do wiersza.

Dziękuje i kłania się pacyfista religijny

Hanno L., najlepiej opierać się na przykładach, jak choćby ostatnie lata kościoła w Irlandii. Pewne procesy są nie do powstrzymania.
Dziękuję:)

Jakby nie wojny, nie byłoby o czym uczyć na historii;)
Dzięki.
Pozdrawiam

Wywoływanie bogów, to jak wywoływanie duchów;) Może raczej chodzi o ortodoksyjnych wyznawców własnych wyobrażeń.
Dziwne zjawisko: gwałtowny postęp ludzkości, a człowiek nadal potyka się o własne błędy.

Pozdrawiam

Przyłączam się do przyjemności czytania utworu:)
Pozdrawiam

Klimatycznie iście jak to u Miszy

W takim razie bardzo, bardzo dziękuję:)

Też go lubię, chyba za to, że jest prawdziwy.
Dziękuję:)

A już miało być tak pięknie, tak spokojnie...
Widocznie ludzka natura nie znosi za długo pokojowej nudy.
Pozdrawiam.

Można nawet pisać byle co, byle być rozpoznawalny;)
Oczywiście żartuję z tym byle czym:)
Dziękuję i pozdrawiam.

Jak zwykle, Twoje wiersze biorę w ciemno.
Pozdrawiam z ukłonem:)

Ważne żeby być bacznym obserwatorem... życia.
Pozdrawiam